سرآغاز

شنیده ایم کار فلسفه مواجه انسان با «هستی» است.

و شنیده ایم که فلسفه فهم دقیق گفتار و عبارات است.

و خوانده ایم که فلسفه عقلانیت آدمی را شکوفا می کند و فلسفه ورزیدن را به او یاد می دهد.

خوانده ایم که سقراط گفته است:« زندگی بدون تفکر و تامل، زندگی نیست و ارزش ندارد.»

و خوانده ایم کلام ارسطو را که گفته است:« افلاطون عزیز است، حقیقت اما عزیزتر»

و شاید باور داریم راهی که باید برویم، راهی است که مطلوبش کشف یا فهم حقیقت است.

و شنیده ایم که فیثاغورث میدان زندگی را به میدان مسابقه ای تشبیه کرده که سه گروه بازیکنان، فروشندگان بلیط و تماشاچیان در آن حضور دارند و در این میدان گروه آخر فلاسفه اند؛که از بالا به میدان بازی نگاه می کنند و قضاوت می کنند.

تماشایی از سر ذوق و فهم!

و این تماشا مختص آدمیست که نگاهش با اندیشه اش همراه است.

و در پرتو این اندیشیدن پرسش آغاز می شود.

چگونگی؟ چرایی؟ چیستی؟

و این سرآغازیی است برای شکوفایی

و شکوفایی راهی بسوی حقیقت

با نامت و یادت و راهنمایی ات

یا رب.