... تا تربیت (5)

در محضر خورشید عاشورا....

عبیدالله بن عتبه:

«نزد حسین بن علی(ع)بودم که علی بن حسین(ع)وارد شد. حسین(ع)، او را صدا زد، در آغوش گرفت و به سینه چسبانید، میان دو چشمش را بوسید و سپس فرمود: پدرم به فدایت باد، چقدر خوشبو و زیبایی!»

(بجارالانوار)

 امام سجاد(ع):

من به بیماری شدیدی مبتلا شدم. پدرم بربالینم آمد و فرمود: چه خواسته ای داری؟ عرض کردم: دوست دارم از کسانی باشم که درباره آنچه خداوند برایم تدبیر کرده، نپرسم؟ پدرم در مقابل این جمله به من آفرین گفت و فرمود: تو مانند ابراهیم خلیلی; به هنگام گرفتاری جبرئیل نزدش آمد و پرسید: از ما کمک می خواهی؟ اودر جواب فرمود:(درباره آنچه پیش آمده)از خداوند سؤال نمی کنم. خداوند مرا کافی است و او بهترین وکیل است.

(بحار الانوار، ج 46، ص 67، ح 34.)

شخصی به نام عبدالرحمان در مدینه معلم کودکان بود و یکی از فرزندان امام حسین(ع)به نام «جعفر» نزدش آموزش می دید. معلم جمله «الحمدلله رب العالمین » را به جعفر تعلیم داد. هنگامی که جعفر این جمله را برای پدر قرائت کرد، حضرت معلم فرزندش را فراخواند و هزار دینار و هزار حله... به اوهدیه داد. وقتی حضرت به خاطر پاداش زیاد مورد پرسش قرار گرفت، در جواب فرمود: هدیه من برابر با تعلیم «الحمدلله رب العالمین » است. 

(حلیة الابرار، سید هاشم بحرانی، ج 1، ص 582.)

امام حسین (ع):

هر کس با زن و بچه اش خوش رفتار باشد عمرش پربرکت می گردد.

(ارشاد القلوب، ‌ج1، ص 323)

امام حسین (ع):

 از خوبیها و حسنات دنیا و آخرت این است که پیوند خویشاوندی و خانوادگی برقرار و مستحکم کنی و با کسی که از تو قطع رابطه کرده پیوند برقرار نموده و صله رحم کنی و به کسی که ترا ناامید نموده ببخشی و به کسی که به تو ستم کرده درگذری.

(ارشاد القلوب، ‌ص327).

امام محمد باقر(ع):

عده ای بر امام حسین (ع) وارد شدند؛‌ ناگاه فرش ها و پشتی های فاخر و زیبا را در منزل آن حضرت مشاهده نمودند. عرض کردند: ای فرزند رسول خدا! ما در منزل شما وسایل و چیزهایی مشاهده می کنیم که ناخوشایند ماست(وجود این وسایل در منزل شما را، مناسب نمی دانیم!..) حضرت فرمود: پس از ازدواج، ‌ما مهریه زنان را پرداخت می کنیم و آنها هر چه دوست داشتند، ‌برای خود خریداری می کنند.

الکافی، ‌ج6، ص 476.