قرار جمعه ها
خردمندان، عمل‌زده نیستند.هرچند تنها عملی، عمل است که خردمندان انجام دهند.روزه آن نوع عملِ خردمندانه‌ای است که با یک نوع بی‌عملی همراه است ولی بیکاری و تنبلی را به همراه نمی‌آورد. از آن‌جایی که دلبستگی به حق در ذات انسان نهفته است، اگر دلبستگی به بدن بخواهد دلبستگیِ ما را نسبت به حق تحت تأثیر خود قرار دهد، وظیفه داریم با «جوع» و «صوم» آن عهد ذاتی را تازه کنیم و
به خود آییم و ناخود را خود نپنداریم...
نجات از همان جایی می‌آید که خطر از آن‌جا آمد؛ یعنی با گرفتارشدن در لذّات بدنی، با روزمرگی ها و تنگناهای زندگیِ دنیایی روبرو می شویم و با آزادشدن از لذات بدنی از طریق «جوع» و «صوم»، نجات را در همان جایی جستجو خواهیم کرد که خطر از آن‌جا آمد.
برگرفته از کتاب رمضان دریچه رویت استاد طاهرزاده
کتاب «روزه دریچه ای به عالم معنا» از آقای طاهرزاده
دریافت- فایل صوتی از پناهیان
.................................................................................
برای تربیت انسان، انبیا از منبع جوشان آگاهی او یعنی تفکر و ادراکات بلا واسطه او آغاز می کردند. شروع اسلام از تفکر در خود انسان بود:
أَ وَ لَمْ یَتَفَکَّرُوا فی أَنْفُسِهِم- روم/8
سپس در جهان:
وَ یَتَفَکَّرُونَ فىِ خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْض- آل عمران/191
و سپس در تاریخ و جامعه :
أَ وَ لَمْ یَسِیرُواْ فىِ الْأَرْض- روم/9
و انسان در این وسعت و با این همه رابطه باید از دستورهایی برخوردار باشد. اینجاست که «کتاب» مطرح می شود و بعد انسان موازینی می خواهد تا بتواند از این دستورها بهره گیرد:
لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَیِّنَاتِ وَ أَنزَلْنَا مَعَهُمُ الْکِتَابَ وَ الْمِیزَانَ - حدید/25
نتیجه این سیر تربیتی که در خود انسان شروع می شود، به پا ایستادن انسان و تصمیم گیری خود اوست:
لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْط
یعنی خود انسان به پا می ایستد. دیگر او را هل نداده اند که جریانش داده اند. در این روش تربیتی نه زور مطرح است نه تحمیل.
برگرفته از کتاب حرکت از عین.صاد، ص 120،چ90
ماه خودش، ماه محرومیت است،رنج...
نمیدانم، اگر بخواهم متربی ام را میهمان کنم، بخواهم زمانی را برای او بهترین زمانها بنامم و شبهایی را بهتر از هزار سال،چه سفره ای پهن کنم.
چه روش تربیتی ای داشته باشم تا متربی ام با اشتیلق بپذیرد، بهترین مطاع این سفره در فضای رنج لذت بخش است و گوارا.