انتظار و تربیت
افضل الاعمال انتظار الفرج...
وقتی در آموزه های دینی انتظار به عنوان «عمل» مطرح می شود، یعنی فراتر از بینش صرف می باشد و باید باعث حرکت انسان شود. حرکتی در راستای خودسازی، دگر سازی و زمینه سازی... این حرکت و عمل همان تربیت شدن آدمی ذیل مقوله انتظار است.
اما در جریان تربیت مهدوی، ممکن است سوء برداشت و سوء عملکردها باعث منحرف شدن این مسیر از هدف اصلی خود شود. دکتر خسرو باقری در دو مقاله به آسیب شناسی تربیتی مهدویت پرداخته اند و این مساله را ذیل موضوع کلی تر آسیب شناسی تربیت دینی و اسلامی بررسی کرده اند. ایشان با ذکر هفت مورد از آسیب شناسی دین با عناوین: حصاربندی و حصار شکنی، کمال گرایی و سهل انگاری، گسست و دنباله روی، قشری گری و عقل گرایی، خرافه پردازی و رازدایی، انحصارگرایی و کثرت گرایی به توضیح افراط و تفریط های مطرح در موضوع مهدویت پرداخته اند و حد اعتدال در هر مورد را بیان نموده اند.در ادامه اصل مقاله جهت مطالعه بیشتر می آید.
دریافت آسیب شناسی تربیتی مهدویت، ش1- خسرو باقری
دریافت آسیب شناسی تربیتی مهدویت ش2- خسرو باقری
همچنین جهت بررسی بیشتر این موضوع مقالات دیگری که توسط خانم داوری ارسال شده است، به پیوست می آید.
دریافت موانع و آفات انتظار- رضا علی نوروزی و همکاران
دریافت تربیت حماسی الگوی تربیت مهدوی- سید مهدی موسوی
دریافت تربیت سیاسی در پرتو انتظار- سید مهدی موسوی
دریافت سیمای مهدویت در برنامه آموزشی مدارس - رحمت الله مرزوقی
مقالات دکتر باقری راخوندم.ایشان به آسیب شناسی مهدویت پرداخته و در 7 محور، حدود افراط و تفریط را بررسی کرده بودند.
جدای بحث آسیب شناسی، به نظرم لازمه به بحث از نتایج تربیتی امام داشتن و اینکه مهدی (ع) امام زمانمان باشد هم بپردازیم.
همیشه توی اطرافم تشنه آدم خوب بودم یا خوب آدم.کسی که بوی خدا بدهد، آنقدر که ساعتها بتوان او را به تظاره تشست.در حریم حرمش آروم بگیرم و او حی باشه.زنده .مثل من با یک بدن جسمانی توی همین دنیای خاکی.گهگاه بیراهه رفتم، فکر کنم اکثر آدما هم مثل من باشند، میون روحانیون، اسانید، بزرگان دنبال کسی میگردند که مثل خودشون بوده ولی رنگ و بویی آسمونی داشته باشه.مولا و امام یکی از عمیق ترین نیازهای هر آدمه.
جدای از این، اینکه مهدی (ع) امام زمان من هستند، نه امام حسین(ع) یا امام صادق (ع) هم جای تامل داره و آثار تربیتی مخصوص به خودش را داره.