قرار جمعه ها
جمعه, ۱ خرداد ۱۳۹۴، ۰۶:۰۰ ق.ظ
باز هم محضرتان نیستیم!
از دور، سلام...
...خوشا به حال خیالی که در حرم مانده
و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد...
حسین بن علی (ع) یک روح بزرگ و یک روح مقدس است. اساسا روح که بزرگ شد تن به زحمت می افتد و روح که کوچک شد تن آسایش پیدا می کند. وقتی که روح بزرگ شد جسم و تن چاره ای ندارد جز آنکه به دنبال روح بیاید. به زحمت بیفتد و ناراحت شود. اما روح کوچک به دنبال خواهشهای تن می رود. هر چه را که تن فرمان بدهد اطاعت می کند. روح کوچک به دنبال لقمه برای بدن می رود اگر چه از راه دریوزگی و تملق و چاپلوسی باشد. روح کوچک دنبال پست و مقام می رود و لو با گرو گذاشتن ناموس باشد. روح کوچک تن به هر ذلت و بدبختی می دهد برای اینکه می خواهد در خانه اش فرش یا مبل داشته باشد.آسایش داشته باشد خواب راحت داشته باشد.اما روح بزرگ به تن، نان جو می خوراند بعد هم بلندش می کند و می گوید شب زنده داری کن. روح بزرگ آرزو می کند که در راه هدفهای الهی و هدفهای بزرگ خودش کشته شود، فرقش شکافته می شود، خدا را شکر می کند.روح وقتی که بزرگ شد خواه ناخواه باید در روز عاشورا سیصد زخم به بدنش وارد شود. آن تنی که در زیر سم اسبها لگدمال می شود، جریمه یک روحیه بزرگ را می دهد، جریمه یک حماسه را می دهد، جریمه حق پرستی را می دهد، جریمه روح شهید را می دهد... مرد بزرگ کسی است که در روحش حماسه وجود داشته باشد، غیر از این نمی تواند باشد.
۹۴/۰۳/۰۱
تو می آیی و در دیدار آفتابی تو، خلایق قد می کشند؛ هر چند بلندی مقامت فراتر از پندار ماست.
طلوعت، آغاز صبحهایی است که در آن، آفتاب به اشتیاق تماشای با شکوهترین فرزند آدم، نقاب از چهره برمیدارد تا اولین زائر مدامت باشد.
مولای من! آن روز که آمدی حماسه نیز متولد شد آری تو حماسه را آفریدی حماسه ای سرخ که شجره اسلام را آب حیات بخشید.